Children of the Sea – รีวิว: งานศิลป์ชั้นสูงบนจอเงินที่เพียงแค่ตาดูไม่อาจรับสารได้ทั้งหมด
Children of the Sea หรือในชื่อไทยคือ รุกะผจญภัยโลกใต้ทะเล เป็นภาพยนตร์การ์ตูนแอนิเมชั่น ซึ่งทางญี่ปุ่นได้คัดเลือกส่งเข้าชิงรางวัลออสการ์ของปีนี้ครับ ซึ่งนั่นการันตีได้ 2 อย่างว่าควอลีตี้ดีแน่นอนกับอาจจะเป็นงานที่เสพย์ได้ไม่ง่ายนัก เพราะแทบจะแปะยี่ห้อ “หนังรางวัล” มาตั้งแต่ก่อนฉายเสียด้วยซํ้า
อ้างอิงจากการโปรโมต Children of the Sea คือหนังที่สร้างจากมังงะชื่อเดียวกัน กล่าวถึงเด็กสาว รุกะ และเด็กผู้ชายปริศนาอีก 2 คนคือ อุมิ และ โซระ ที่จับพลัดจับผลูมาใช้ชีวิตร่วมกันในวันหยุดหน้าร้อนก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปพัวพันกับเรื่องใหญ่โตจนรู้สึกว่าโตเกินกว่าหลายคนจะอินหรือเข้าใจ ซึ่งผมคิดว่าผมเป็น 1 ในนั้นนั่นแหละ
ถ้าให้เทียบกับเรื่องอื่น ผมพูดได้ทันทีว่าในปีนี้ สำหรับผม Children of the Sea คือหนังที่ดูยากที่สุด คล้ายว่าประเด็นที่หนังต้องการเล่นอาจจะไกลเกินชีวิตประจำวันจนเราไม่อิน และกลายเป็นต่อไม่ติดไปเสียอย่างนั้น ทำให้ในตอนไคลแมกซ์ช่วงท้ายแม้จะตื่นตาตื่นใจ แต่พอตามเรื่องไม่ทันก็รู้สึกเหมือนมันว่างเเปล่าชอบกล เป็นเรื่องที่คุณต้องใช้พลังในการดูและตีความพอสมควร หยุดคิดตามเมื่อไหร่ คุณอาจหลุดขบวนไปยาวๆ เลยก็ได้
ดังนั้นเราสามารถสรุปชัดๆ เลยว่ามันไม่ใช่การ์ตูนเด็ก เพราะแม้แต่ผู้ใหญ่วัย 30 ยังดูแล้วรู้สึกอิหยังวะอยู่เลย ถ้าจะพาน้องๆ มาดูการผจญภัยของเด็ก 3 คนที่เต็มไปด้วยปรัชญาและบทพูดเข้าถึงได้ยากก็คงไม่เหมาะนัก
อย่างไรก็ดี ตามที่จั่วหัวไว้ครับว่า Children of the Sea คืองานศิลป์ชั้นสูง ในแง่ของงานด้านภาพผมของใช้คำว่า “ไร้ที่ติ” สวยงามและยิ่งใหญ่จนชวนตะลึง การเคลื่อนไหวไหลลื่นราวเกลียวคลื่นที่โหมดซัดของท้องทะเล แม้ไม่ต้องไปอ่านข้อมูลเบื้องหลังใดๆ เราก็รู้สึกชัดๆ ว่าไม่มีการเผางานส่งแม้สักเฟรมเดียว มันเต็มไปด้วยความตั้งใจ ละเมียดละไม จนอยากจะเชียร์ให้ได้ลองไปดูกันแม้ว่ามันจะเสพได้ยากสักเพียงใดก็ตาม และถึงจะไม่อาจเข้าใจในเรื่องราวได้ทั้งหมด แต่คุณๆ ก็น่าจะก่อเกิดความรู้สึกเหมือนผม คือจะเถียงหัวชนฝาแน่ๆ หากมีใครมาบอกว่าเรื่องนี้เป็นหนังห่วย
Children of the Sea ไม่ใช่งานที่ทุกคนจะชอบ หรือรับชมได้อย่างสบายอกสบายใจทุกเพศทุกวัย มันรีดเร้นพลังงานในการตีความระหว่างดูในระดับสูง แต่งานภาพระดับมหากาฬจะดึงคุณให้ตราตรึงอยู่กับหน้าจอได้อย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาด เสริมทับด้วยเพลงประกอบที่สอดแทรกเข้ามาสร้างอารมณ์ร่วมให้กับเน้อเรื่องได้อย่างถูกจังหวะจะโคน ไพเราะเพราะพริ้งไม่เสียชื่อลุง โจ ฮิซาอิชิ มือคอมโพเซอร์ตำนานแห่งจิบลี จนเราต้องยํ้าอีกครั้งว่าแม้จะดูยากไปสักหน่อย แต่ก็ค่อนข้างเชียร์ เพราะอย่างน้อยแค่งานด้านภาพก็จัดว่าคุ้มเอาการแล้วครับ
7.5/10
