รีวิวหนัง เธอฟอร์แคช – การเป็นหนี้เป็นสิ่งที่ปุถุชนหลีกลี้ไม่ได้

เธอฟอร์แคช เป็นภาพยนตร์ไทยที่แม้จะสะดุดหูกับชื่อที่ล้อไปกับสินเชื่อเจ้าดัง (ซึ่งกลายเป็นว่าผมแปลกใจที่ในหนังไม่มี ฮา) ก็ไม่ได้ชวนให้สนใจอะไรนักในทีแรก ยิ่งตัวอย่างซึ่งปล่อยออกมานั้นเน้นให้เห็นด้านรอมคอมมากกว่าก็ยิ่งกลายเป็นตอกย้ำภาพของความดาษดื่นของภาพยนตร์ไทยแนวนี้พอสมควร พระเอกแบดบอย นางเอกทรงเรียบร้อย ขั้วตรงข้ามที่พร้อมจะจุดติดเสมอเมื่อสถานการณ์พาไป

แต่พอมีรอบสื่อฯ ที่ต้องไปดูก็เลยทำการบ้านมากขึ้นและพบถึงความน่าสนใจที่มากขึ้นเช่นว่าเรื่องนี้เป็น Adaptation ของภาพยนตร์เกาหลีมาก่อน และคู่พระนางที่ได้ระดับท็อปของวงการอย่าง ญาญ่า และ ไบรท์ มาแสดงนำก็ทำให้รู้สึกได้เลยว่าเรื่องนี้อาจจะมีของมากกว่าที่คิด

ตัวภาพยนตร์มีความยาวราวๆ 2 ชั่วโมง 15 นาที ซึ่งส่วนตัวคิดว่ามันยาวมากไปสักหน่อยจนทำให้หนังมีช่วงที่ย้วยประมาณหนึ่ง แต่ขนาดว่าหนังยาวปานนี้ ก็ยังมีบางส่วนที่หนังเล่าความสัมพันธ์ได้ไม่ละเอียดหรือละมุนพอที่ผู้ชมจะซื้อช่วงเวลานั้นๆ รวมไปถึงกราฟอารมณ์ตอนดูที่คิดว่าหนังทำได้ดีเลย แต่ก็ติดอยู่ในใจว่ามันยังไปได้สุดกว่านี้อีก ในหลายๆ ส่วนตัวจึงอาจยังไม่ถึงใจเท่าที่ควร แต่ย้ำอีกครั้่งว่าหนังทำได้ดีระดับหนึ่งและไม่แย่เลย ดีไม่ดีผมอาจจะคิดมากเกินเสียด้วยซ้ำไป

เธอฟอร์แคช เล่าถึงความสัมพันธ์ระหว่างหนุ่มทวงหนี้ผู้มีชีวิตสุดห่ามแต่ใจดีกับสาวแบงค์ที่ต้องหาทางใช้หนี้แทนพ่อบนแดนดินถิ่นพัทยา ซึ่งสามารถสะท้อนภาพความเหลื่อมล้ำได้อย่างชัดเจนไม่แพ้ที่ใดๆ เราจะได้ดูหนังรอมคอมในช่วงแรก ก่อนจะเป็นคัมมิ่งออฟเอจที่เปี่ยมความขมในตอนหลัง ช่วยไม่ได้ที่หลายๆ ครั้งเราจะพอคาดเดาถึงผลลัพท์ของซีเควนซ์นั้นๆ ได้ ทำให้หนังอาจไม่มีลูกพลิกแพลงมากนัก แต่ในขณะเดียวกันมันก็เป็นการย้ำถึงความจริงที่คนธรรมดาสามัญที่ถูกสังคมกดทับจำต้องเจอ ความจริงที่คาดเดาได้ง่ายแต่ก็เลี่ยงได้ยากเหลือเกิน

นอกจากความสัมพันธ์รักของคู่พระนางแล้ว หนังยังให้เห็นอีกหนึ่งความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นไม่แพ้กัน หรืออาจจะยิ่งกว่า ความสัมพันธ์ที่ทั้งต้องการแต่ก็ไม่ได้ต้องการในเวลาเดียวกัน และแม้จะพยายามหลีกเลี่ยงสักเท่าใด สังคมวิถีของดินแดนแห่งนี้จะบีบให้ปุถุชนคนทั่วไป หันหน้าเข้าคบหากับมันอยู่ดี คือการ “การเป็นหนี้” ไม่ว่าจะทำอะไร พยายามมีความหวังขนาดไหน หมั่นเพียรสู้ชีวิตสักเท่าไหร่ หากไม่มีเงินเป็นแสนเป็นล้าน หนี้จะตามติดคุณไปจนวันตายนั่นแหละ

น่าแปลกสักหน่อยที่ตอนดูหนังจบผมอาจจะรู้สึกว่าน่าจะทำถึงอารมณ์ได้ดีกว่านี้ แต่สิ่งที่รู้สึกอย่างหนึ่งตั้งแต่ออกจากโรงภาพยนตร์มาคืออยากรีบกลับบ้าน อาจเพราะว่าแม้มันจะโชว์ความขมปี๋ของสังคมออกมาอย่างโจ่งแจ้ง แต่มันยังคงทิ้งตะกอนความหวังและพลังชีวิตเล็กๆ เอาไว้ในตอนท้าย ผมอยากกลับบ้าน อยากเจอภรรยา ปกติแล้วผมมักจะเล่าเรื่องหนังที่ดูในวันนั้นให้ภรรยาฟังเป็นนิทานก่อนนอน ผมกลับพบว่าผมเล่าช่วงท้ายของเรื่องได้อย่างติดขัด ด้วยอารมณ์ไม่คงที่ อนุมานได้ว่าเมื่อตกตะกอนพอสมควรแล้ว หนังก็สร้างอิมแพคกับผมได้ไม่น้อยเลยเช่นกัน

เธอฟอร์แคชยังมีเรื่องสมควรถูกชมอีกหลายประการ ที่เด่นชัดมากๆ คือการถ่ายภาพพัทยาออกมาได้ดูดีมาก ไม่ได้หมายถึงวิวสวยอะไร แต่ในทุกซีนมันดูมีสตอรี่มีความฉูดฉาดที่สอดรับกับความทึมๆ ของภาพยนตร์ได้อย่างน่าประหลาด ขณะที่ไบรท์ก็ได้ฝากงานการแสดงชิ้นเยี่ยมไว้ คือผมไม่เคยดูผลงานของเขา รู้แค่แฟนคลับเยอะมาก ได้ดูในเรื่องนี้ก็พอเข้าใจ หล่อแบบไม่ต้องพยายาม เท่จากอินเนอร์ และมีสเน่ห์จากสายตาชวนหลง

ส่วนญาญ่า ผมเคยบอกไว้ในรีวิว Fast Feel Love ว่าลุคบ้านๆ ธรรมชาติๆ เซอๆ ของญาญ่านั้นมีสเน่ห์มาก มาเรื่องนี้เจอบทที่ต้องอมทุกข์เข้าไปเกือบทั้งเรื่อง พอมีช็อตยิ้มบางช่วงมันเลยกลายเป็นมีเสน่ห์แบบ 3,000 เปอร์เซ็นต์ และเธอเอาอยู่ในทุกช่วงอารมณ์จริงๆ เป็นนางเอกคุณภาพมากๆ

เธอฟอร์แคช เป็นงานที่อยู่ในระดับดีทุกส่วน อาจมีติดขัดในบางอย่างแต่มันก็ไม่ได้ทำลายแก่นหลักสำคัญของเรื่องที่แข็งแรง เพราะล้อไปกับความจริงทุกเมื่อเชื่อวัน มันเป็นทั้งหนังที่ย้ำให้เห็นความขมของการใช้ชีวิต และเป็นหนังที่ยื่นมือมาฉุดเราให้พยายามมีชีวิตต่อไปเช่นกัน มันคงยังไม่ใช่หนังที่ดีที่สุด แต่ก็ดีเกินพอที่จะรับชมกันในโรงภาพยนตร์ครับ