เกรียนกกรึ่มๆ ตอน เมื่อมีเครื่องแฟมิลี่

จาก Online Station Magazine

   ก่อนจะเข้าเรื่อง ขอสารภาพตรงๆ ผมรู้สึกตัวเองโคตรควายเลย ที่เพิ่งมารู้ตอนโตว่า เครื่องฟามิคอม ก็คือเครื่องแฟมิลี่ นี่เข้าใจตามเพื่อนมาตลอดเลยนะว่า เฮ้ย บ้านเรามีบุญได้เล่นแค่แฟมิลี่ว่ะ ถ้าอยากเล่นฟามิคอมมึงต้องถอกไปถึงญี่ปุ่นเท่านั้นถึงจะได้เล่น ไอ้ชิบหายเอ้ย ตกลงเครื่องเดียวกัน

    พูดถึงเครื่องแฟมิลี่ หรือไอ้ฟามิคอมเนี่ย แต่ผมจะเรียกว่าแฟมิลี่ละกัน เรียกถูกเดี๋ยวเขิน ผมว่ามันเป็นความทรงจำแรกของใครหลายๆ คน โดยเฉพาะพวกอายุ 25 ขึ้นไป ถ้าเปรียบเป็นความรักก็เหมือนแฟนคนแรก เลิกกันไปยังไงก็ไม่ลืม เป็นอะไรที่โคตรคลาสสิก จะด้วยความเป็นออริจินอลของเกม มุมมองเดียว กราฟิก 8 บิท คือไม่ต้องคิดเลยว่าจะมีใครหื่นตัวละครเหลี่ยมแตก ตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมกันอย่างเดียว

    แฟมิลี่เป็นยุคที่มาก่อนร้านเกม ถ้าแบ่งจาก 100% ความทรงจำ 70% เราจะเห็นตัวเองเล่นในบ้านซะส่วนใหญ่ อีก 29% เล่นที่บ้านเพื่อน และอีก 1% เล่นที่ร้าน...
สมัยก่อนร้านเกมแฟมิลี่หายากมากกก แถมค่า ชม. แพงอีกต่างหาก แต่ถ้าหาเจอคุณจะได้เห็นงานอลังการ เกมตลับวางเรียงกันเป็นร้อย กระตุ้นต่อมอยากเล่นโคตรๆ สมัยเด็กนี่ถ้าเจอแค่เครื่องเกมกับจอยังไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าได้เห็นตลับเรียงกันละก็ ตายเป็นตาย ดิ้นเป็นดิ้นอ่ะ เด็กถึงกับยอมสละชีวิต ต้องเอาเชือกผูกขาแล้วขับรถลากออกไปจากร้านเกมเท่านั้น
ด้วยความที่ร้านเกมมันน้อยมาก ส่วนใหญ่ไม่เคยเล่นแน่ เพราะงั้นฟีลเล่นในร้านตัดทิ้งไปได้เลย ชื่อก็บ่งบอกอยู่แล้วว่าแฟมิลี่ เครื่องเกมของครอบครัว (อันนี้คิดเอง) แต่กว่าจะอัญเชิญแฟมิลี่มาฟีดเจอริ่งกับทีวีที่บ้านได้ แม่งไม่ง่ายเลยว่ะครับ ถ้าท่านไม่ได้มีผลการเรียนดีเด่น ฐานะทางบ้านเยี่ยงเศรษฐี หรือพ่อแม่อยากเล่นซะเอง

    แฟมิลี่ราคาเมื่อเกือบ 18 ปีที่แล้ว อยู่ที่ 1,500-2,000 บาท เงินเดือนหม่อมแม่ 5,000 บอกเลยว่าห่างไกล จะเก็บเงินซื้อเอง วันละ 5 บาท ก็กลัวว่าจะไม่ได้เล่นในชาตินี้

    ด้วยเหตุนี้การซื้อเครื่องแฟมิลี่สำหรับใครหลายๆ คนจึงเป็นปัญหาระดับชาติ ช่วงขอซื้อนี่เราจะได้เห็นพลังเด็กดีที่แฝงอยู่ในตัวเด็กน้อย เราจะได้เห็นการทำดีอย่างหักโหม ช่วงนี้จะเชื่อฟังพ่อแม่ผิดปกติ ให้ทำอะไรทำได้หมด ยกเว้นขยันเรียน กวาดบ้าน ถูพื้น ล้างจาน ล้างรถ ล้างห้องน้ำ ถ้าดูดส้วมให้ได้คงทำไปแล้ว คือมันไม่มีอะไรจะเสีย เรียกว่าวัดใจบุพการีกันไปเลย ถ้าไม่ซื้อให้ก็เป็นปมด้อยไปตลอดชีวิตอ่ะ แต่สุดท้ายส่วนใหญ่ก็แฮปปี้เอนดิ้งทุกคน ผมก็ได้เครื่องแฟมิลี่มาด้วยทรงนี้เหมือนกัน ทั้งเก็บเงิน รับจ้างทำทุกอย่าง สุดท้ายความดียังไงก็ชนะ ก่อนที่จะกลับมาเป็นแบบเดิมหลังได้เครื่องเกมแต่พอได้เครื่องมาก็ยังมีปัญหาระดับชาติต่อไปอีก มีเครื่องก็ต้องมีเกม แล้วตลับเกมแฟมิลี่ราคามันคุยกันได้ที่ไหน ตลับละ 400-500 เทียบเป็นค่าเงินเดี๋ยวนี้ก็เป็นพัน เกมยิ่งสนุกยิ่งแพง เพราะงั้นทางแก้ปัญหาที่โคตรคลาสสิกของการซื้อตลับเกมแรกๆ นะครับ

    สุดท้ายก็มาจบที่ตลับ 999 in 1 แล้วตอนเด็กเราก็เสือกเชื่อกันจริงๆ นะ ว่าตลับนี้โคตรพ่อโคตรแม่คุ้ม ได้เกมเกือบพันเกมในราคาแค่ร้อยกว่าบาท ฮุฮุฮุฮุ บางร้านแถมฟรีด้วยซ้ำ พอมาได้ลองเล่นจริงน้ำตาแทบไหล ทั้งตลับพอบรรเทาทุกข์ได้แค่ 2 เกม คอนทร้ากับมาริโอ้ นอกนั้นเกมอะไรก็ไม่รู้ ยากชิบ เอาด่านสุดท้ายมาเป็นด่านแรกให้เล่นรึไง จำชื่อเกมนี้แม่นมาก “โรดรันเนอร์” เกมอะไรวะเดินได้แต่กระโดดไม่ได้ พอจะกดกระโดดก็สร้างหลุมขึ้นมาซะงั้น แล้วกูก็เดินลงไปเฉยเลย ตายห่า เป็นงี้ตลอด

    อีกเกม “แพคแมน” เป็นเกมที่ไม่เคยหาความสนุกจากการเล่นได้เลย เป็นเกมที่ต้องวิ่งหนีอย่างเดียว มีแต่ความลนลาน เริ่มเกมมาก็จะโดนแดกเลย แล้วกว่าจะเก็บไอเทมมาแดกคืนได้เลือดตาแทบกระเด็น

    บางทีมันก็ชวนคิดนะ ว่าคอนทร้านี่มันดังเพราะสนุก หรือเพราะเราถูกสถานการณ์บังคับให้เล่นกันแน่วะเนี่ย ถ้าไม่คอนทร้าแล้วจะเล่นอะไรเวลาเพื่อนมาบ้าน หรือเล่นกับน้อง มาริโอ้ก็เสือกเล่นพร้อมกัน 2 คนไม่ได้ ทุกวันนี้ก็ไม่เข้าใจ ให้สลับกันเล่นทำไมวะ กูเล่นคนเดียวแล้วผลัดกันคนละชีวิตก็ได้

    นี่แหละตลับสามัญประจำบ้าน ตอนซื้อคิดว่าโคตรคุ้ม แต่พอเล่นจริงแม่งตรงไหนวะ เวลาไปห้างก็ไปทำตาละห้อยที่แผนกเกมเหมือนเดิม เพราะงั้นอย่าแปลกใจถ้ามีบ้านไหนถอยเกมตระกูล Rockman หรือคุนิโอะมาได้สำเร็จ บ้านหลังนั้นจะเป็นบ้านที่เรืองแสงที่สุดในอำเภอ เด็กละแวกนั้นจะทำทุกอย่างเพื่อเป็นเพื่อนกับลูกบ้านนี้ให้ได้ ไม่เข้าไปเล่นด้วยก็ยืมเกมนี่แหละ สมัยก่อนนี่เกมตลับเดียวยืมหมุนเล่นกันทั้งหมู่บ้าน เล่นจนตลับแตกอ่ะ บางหมู่บ้านเล่นกันจนหายสาบสูญไปเลยก็มี

    พูดถึงความคลาสสิกอย่างหนึ่งของตลับแฟมิลี่ เวลาเสียบตลับแล้วเข้าเกมไม่ได้ ไม่รู้มีใครสอนหรือเราทำกันด้วยสัญชาตญาณ เราจะแกะตลับออกมา ให้เหลือแต่แผ่นเปลือยๆ แล้วเสียบเข้าไปใหม่!!!
ถ้าไม่ติด เป่าที่เสียบตลับ!!!
ถ้าไม่ติดอีก ลองเสียบแบบเฉียงๆ กดด้านซ้ายของแผ่นให้แน่น!!!
ถ้ายังไม่ติดอีก เอายางลบมาถูแผ่น!!!
และอีกสารพัดวิธีที่เห็นแล้วแบบ โห ใครสอนพวกมึงวะ แม่งลองโน่นลองนี่จนเล่นเกมได้อ่ะ เพราะงั้นอย่าแปลกใจว่า ทำไมพอผลัดมาถึงยุคเครื่องเพลย์ เราถึงจับเครื่องตะแคงหัว หกสูงตีลังกากันอย่างสนุกสนาน เพราะรากฐานเราเทพมาแบบนี้

    จอยเกมนี่ก็คลาสสิก นอกจากจอยมาตรฐานที่มีแค่ปุ่มหลักเป็น AB ยังมีจอยเทอร์โบที่อำนวยความสะดวกสุดๆ สำหรับเด็กขี้แพ้ที่กล้ามนิ้วไม่แข็งแรง เพราะบางเกมไม่ได้ตัดสินที่เทคนิค แต่ตัดสินด้วยพลังกล้ามนิ้วล้วนๆ พอเปลี่ยนเป็นเทอร์โบนี่ฟินเลย กดค้างแล้วรอดูชัยชนะอย่างเดียว แต่บางคนก็ยังติดฟีลลิ่ง กดค้างแรงๆ เพราะคิดว่ามันจะรัวมากกว่าเดิม 2 เท่า
จอยปืน แรกเห็นรู้สึกเลยว่า ไฮโซมาก นี่แหละที่รอมานาน แต่เกมที่มึงทำมารับกับจอยปืนนี่แบบ... ยิงเป็ดอ่ะ จอยอย่างล้ำเลยนะ ให้ยิงเป็ดกลางทุ่ง แทนที่จะให้ยิงผี ยิงทหาร ยิงผู้ร้าย ให้มันมีอารมณ์ร่วมหน่อย ให้ยิงเป็ดนี่ เอาง่ามหนังสติ๊กไปไล่ยิงกันนอกบ้านดีกว่ามั้ย แต่เอาจริงจอยปืนเห่อกันได้ไม่นานครับ แป๊บเดียวเจ๊ง แต่เจ๊งหลังเราเบื่อยิงเป็ดไปก่อนแล้ว ยังไงก็ไม่เดือดร้อน

    ถ้าถามผมว่า... แล้วจุดสูงสุดของการเล่นเครื่องแฟมิลี่อยู่ที่ไหน ยุคนั้นไม่มีสังคมเกม ร้านเกมน้อยจนถึงไม่มี อีเวนท์เกมยังเป็นสเปิร์มอยู่เลย หนังสือนิตยสารเกมก็ไม่มี จุดสูงสุดของแฟมิลี่ก็คงเป็นความรู้สึกของเพื่อนกลุ่มนึงที่โตมาด้วยกัน ทุกวันนี้ให้กลับไปนึกถึงเกมแฟมิลี่ ก็จะมีเพื่อนที่เล่นด้วยกันลอยติดมาด้วย เป็นฟีลที่อบอุ่น สามัคคี บางเกมมันก็ไม่ได้สนุกอะไร แต่เล่นกับเพื่อนมันทำให้สนุกขึ้นได้

    เชื่อนะว่าทุกวันนี้ก็ยังมีหลายคนที่ยังชอบเอาเกมแฟมิลี่มาเล่น (ในคอมพ์) อยู่ ผมก็เล่นเหมือนกัน บางวันเล่นไปก็คิดไป ว่าเกมที่รายละเอียดน้อยๆ แบบนี้ ทำไมมันสนุกจังวะ เพราะเราแก่ เพราะคิดถึง หรือเพราะมันคลาสสิก

หรืออาจจะทั้ง 3 อย่างรวมกันก็ได้……….