เกรียน กรึ่ม กรึ่ม เพราะเป็นเด็กจึงเจ็บปวด...

    เพราะเป็นเด็กจึงเจ็บปวด...
    โอ คำนี้พอนึกแบบลึกๆ ดีๆ ผมโคตรเห็นด้วยอ่ะ ทำไม... ทำไมเราถึงเจ็บปวด เพราะความเป็นเด็กเหรอ เปล่าเลยครับ ในแง่ความเป็นจริง ความเป็นเด็กนี่แหละมีความสุขที่สุด เรียนๆ เล่นๆ เที่ยวๆ ไม่คิดอะไรมากมาย ไม่ต้องนอนเอาตีนก่ายหน้าผาก ไม่ต้องมานอนฟังเพลงอกหักแล้วน้ำตาไหล และที่สุดยอดที่สุด ไม่มีหนี้บัตรเครดิต ฮ่าๆ
    หนังสือชีวิตคิดบวกเล่มหนึ่ง ถึงกับบอกว่า “ถ้าอยากมีความสุขในชีวิต ให้คิดแบบเด็ก” ดูแย้งกันมั้ย ถามว่าชีวิตเด็กไม่เจ็บไม่ปวดเลยเหรอ เจ็บสิครับ ปวดสิครับ แต่เด็กเค้าไม่คิดเล็กคิดน้อย หกล้มก็ลุก สอบตกก็ยิ้ม (กูคนเดียวรึเปล่าวะ) ต่อยกับเพื่อนร้องไห้ อีกวันคืนดีกันละ นี่ล่ะความเป็นเด็ก...
    แต่แล้วทำไมเพราะเป็นเด็กถึงเจ็บปวดล่ะ มันไม่ได้เจ็บที่ตัวเค้าเองน่ะสิ มันเป็นความเจ็บที่สภาพแวดล้อมมอบให้ สังคมมอบให้ ให้กันแบบงงๆ รู้สึกตัวอีกที อ้าว เจ็บแล้วเว้ย เจ็บถึงขนาดเด็กต้องออกมาบ่นเลยทีเดียว
    ซึ่งทั้งหมดผมก็เคยโดนมาแล้ว คิดย้อนไปถึงที่ว่า ถ้าตอนเด็กผมมีเฟซบุ๊กนะ คงเอาคำบ่นมารวมเล่มขายได้อ่ะ

เล่นเกมเก่งให้ตาย ยังไงก็ไม่ได้เครดิต

    ความเจ็บปวดหมายเลขหนึ่ง!! เชิญมารับโล่ไปเลย จริงๆ เล่นเกมมันยากนะเว้ยเฮ้ย บางเกมเคลียร์กันเป็นวัน ถึงขนาดโกหกว่าป่วยเลยนะ (อ้าว ไอ้เด็กบ้า) เล่นเกมมันก็ใช้ทักษะไม่แพ้การเรียนหรอก แต่สังคมทำไมใจร้ายจังวะ มองการเล่นเกมไม่ดีอยู่นั่นแหละ พอมีเด็กเล่นเกมไปก่อคดี นักข่าวนี่แทบจะลูบปาก หวานกูล่ะมึง พาดหัวแม่งเลย พาดซะชนะทุกข่าวในหน้าหนึ่งทีเดียว
    เพราะงั้นเด็กคนไหนที่รักการเล่นเกมนี่ ผมบอกเลยว่า เราต้องต่อสู้กับความเจ็บปวด ความงี่เง่าของการศึกษาไทยโบราณเต่าล้านปี ไปอีกนาน แชมป์ E-Sport ระดับประเทศ ยังได้เครดิตน้อยกว่าเด็กสอบเข้าคณะหมอได้อ่ะ คิดดูละกัน มันเจ็บปวดแค่ไหน
 
ต้องเรียนให้เก่ง

    ความเจ็บปวดหมายเลขสอง!! การที่เด็กเรียนเก่ง คือความปลอดภัยของผู้ปกครอง ถ้าผมมีลูกก็... อยากให้เค้าเรียนเก่งเหมือนกันแหละ อ้าว แล้วมันเจ็บปวดตรงไหน เจ็บตรงที่ธรรมชาติเด็กเกิดมาเพื่อเล่นมากกว่าเรียนไงครับ สัญชาติญาณเด็กคือการเล่นไปเรื่อย หาอะไรเล่น หาอะไรลองไปเรื่อย นี่แหละคือการเรียนรู้ของเด็ก เพราะงั้นเรื่องเรียนนี่ เด็กทุกคนเจ็บปวดเท่ากันครับ สังเกตง่ายๆ ช่วงเข้าห้องสอบมีใครลั้นลาบ้าง จะเก่งจะห่วย ก็กลัวสอบตกเหมือนกัน ประกาศผลสอบก็ไม่อยากได้เกรดแย่เหมือนกัน
    ผมถือว่านี่คือความเจ็บปวดที่งดงาม อย่างน้อยมันก็สอนให้เรารู้ว่า เฮ้ย ชีวิตเรามันต้องเรียนรู้นะ ต่อให้ติดเกมจนแทบจะนอนค้างร้านป้า ผมยังรู้สึกเลยว่า นี่คือความเจ็บปวดที่เด็กหลีกเลี่ยงไม่ได้ ส่วนจะเก่งไม่เก่งก็แล้วแต่ความสามารถส่วนบุคคล แต่เอาน่ะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป

วันหยุดสุดช้ำ เรียนพิเศษ

    อันนี้ส่วนตัวเลย เป็นความเจ็บปวดโดยตรงสุดๆ สำหรับเด็กสายเล่นอย่างผม ผมว่าเรียนพิเศษเป็นอะไรที่โคตรแปลก คนที่ไปเรียนมีแต่คนเรียนเก่งเว้ย คือเค้าไปเสริมให้แน่นอีกทีไงฮะ ผมเคยไปเรียนนะ กากสุดในห้องอ่ะ ก็เลยสถาปนาตัวเป็นเอนเตอร์เทนเนอร์ในคลาส สโลแกนประจำตัวคือ “วาดรูปเล่น เน้นทำฮา” พอถึงสอบวัดผลก่อนจบคอร์ส ไม่มีคะแนนฮาให้เว้ย เกรดวัดผลออกขุ่นแม่ถึงกับถอนหายใจ กูส่งมึงมาเรียนเพื่ออะไรวะเนี่ย เอาเงินค่าคอร์สไปกิน MK ได้ตั้งสิบมื้อ
    แต่สำหรับคนที่อยากเรียนอยู่แล้ว ผมว่าฟินฮะ ขอบอก เพราะบรรยากาศดีกว่าห้องเรียนปกติ 14.5 เท่า แต่เชื่อเถอะว่า คนที่มีชะตากรรมเดียวกับผมในวัยเด็ก คือวันหยุดอยากเล่นแต่ต้องไปเรียนอ่ะ สเตตัสเจ็บอย่างเดียวจริงๆ

ก่อนสอบห้ามเล่นเกม

    เด็กทุกคนจะรู้กันครับ ไอ้ที่ห้ามนี่บางคนก็ห้ามตัวเองนะ แต่บางคนห้ามไม่ได้ ก็โดนอิทธิพลมืดที่หน้าตาคล้ายๆ ครูและผู้ปกครองห้ามอีกที เขาจะรู้ไหมนะ ว่าถ้ากูสอบตกเนี่ย เกมไม่ได้ผิดหรอกแต่กูอะโง่เอง แล้วผมทำตามมั้ย ก็แหงครับ โดนบังคับขนาดนั้น ไม่แตะเลยก็ได้ แล้วเป็นไง ก็ตกอยู่ดี...
    เอาจริงๆ ครึ่งทางกันเถอะนะ แบ่งเวลาเล่นก็ได้ อย่าห้ามแบบนี้เลย มันเจ็บปวดเฟ้ย ก่อนสอบไม่คิดว่าเด็กอยากจะผ่อนคลายบ้างเหรอ... เฮ้อ

อ่านหนังสือคือฉลาด

    นี่ก็เจ็บปวด แล้วหนังสือนี่ต้องหนังสือที่ตัวหนังสือจ๋าด้วยนะ การ์ตูนไม่นับ คือผู้ใหญ่ครับ เด็กที่อ่านหนังสือก็คือเด็กที่ชอบอ่านหนังสือครับ ไม่ใช่เด็กฉลาดโว้ย การอ่านเป็นช่องทางหนึ่งในการรับความรู้ แต่เอาจริงการเรียนรู้ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่มันทำได้มากกว่าอ่านครับผม ไม่อ่าน ก็ฟัง สังเกต พูดคุย ได้หมด แจ่มหมด ใจคอจะไม่ให้งานอดิเรกอย่างอื่นดูฉลาดบ้างเลยเหรอ เช่นเล่นเกมอะไรยังเงี้ย... นั่น แอบอวยตลอด

ต้องถูกเปรียบเทียบ

    นี่ก็ยอดฮิต ตอนเด็กใครไม่เคยถูกเปรียบเทียบบ้างครับ ยกมือหน่อยครับ เด็กคนไหนไม่เคยโดนนี่ ถือว่าไม่ชิค ไม่คูล
    ผมว่าเด็กทุกคนต้องโดนน่ะฮะ แล้วมันจะคลาสสิกมากถ้าเปรียบเทียบแล้วเรา... ด้อยกว่า จังไรมากกกก ความรู้สึกนี้ คือเราก็อยู่ของเราอ่ะนะ แล้วแบบบางที คนที่มาเปรียบกับเราก็... ไม่รู้จักกันเว้ย ผมนี่เคยโดนเลย เพื่อนบ้านผมนี่เสือกตลอด ลูกชายอยู่บ้านทำอะไรบ้างคะ แม่บอกเป็นคนดีค่ะ เพราะวันๆ ไม่ทำเหียกอะไรเลย ดูการ์ตูนกับเล่นเกม อุ้ย วันนี้เพิ่งส่งลูกชายไปเรียนเปียโนค่ะ ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ เผื่อโตขึ้นเอาไปเล่นเปิดหมวก ผมก็นึก อ้าว... จะโม้ก็โม้มา จะเอากูมาเป็นอินโทรทำไมวะ
    เจ็บปวดมั้ยล่ะ เด็กมันก็อยู่ของมันดีๆ เฮ้อ...

ความหวังที่ต้องแบกไว้

    ด้วยความที่เด็กเป็นความหวังแห่งมวลมนุษย์ชาติ... เชื่อเหอะว่าไม่มีใครถูกไม่ให้ความหวัง ขนาดผมเองเห็นเด็กไปแข่งเกม ยังหวังให้มันเป็นเกมเมอร์ดังๆ มาเปลี่ยนทัศนคติของประเทศเราเลย ตอนเด็กผมก็เคยถูกตั้งความหวังเหมือนกัน แม่อยากให้เป็นหมอครับ แต่ดูทรงแล้วเหมือนโตขึ้นจะมาเป็นคนไข้มากกว่า ปัญญาอ่อนเหลือเกิน
    แต่ผมถือว่าสิ่งนี้เป็นความเจ็บปวดที่งดงามอีกเหมือนกัน เพราะเป็นสิ่งที่ดีครับ แต่ที่อยากฝากไว้ก็คือ อยากให้ความหวังที่เด็กต้องแบกไว้เป็นตัวเดียวกับความฝันของเด็กครับ ถ้ามันตรงกันตอนนี้อาจเจ็บปวดเพราะเหนื่อย เพราะต้องคาดหวัง แต่ในอนาคตมันจะโคตรฟินครับ และมองย้อนมาที่ความเจ็บปวดตอนเด็กนี้ มันจะเป็นประสบการณ์ที่ล้ำค่าสุดๆ
    
    ถ้าจะให้สรุปว่า “เพราะเป็นเด็กจึงเจ็บปวด” คีย์หลักมันคืออะไร ตอบให้เลยครับ
    หากไม่เจ็บ ไม่ปวด เราก็จะเป็นเด็กไม่รู้จักโต...
    เพราะงั้นจงภูมิใจกับความเจ็บปวดที่เจออยู่ซะ เด็กๆ ทั้งหลาย คุคริ คุคริ