บทความจาก Online Station Magazine
ณ โรงพยาบาล Online Hospital แผนกจิตเวชแม่และเด็ก
ขุ่นแม่บัวศรี: สวัสดีค่ะคุณหมอ
นพ.ไนท์ณรงค์: สวัสดีครับ เชิญนั่งก่อนครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: คุณหมอลุกก่อนสิคะ
นพ.ไนท์ณรงค์: ลุกทำไมครับ?
ขุ่นแม่บัวศรี: ดิฉันจะได้นั่งก่อนค่ะ...
นพ.ไนท์ณรงค์: อ่อครับ หมอจะได้นั่งทีหลัง เอาที่คุณสบายใจเลยครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: วันนี้หมอมาปรึกษาดิชั้นเรื่องอะไรคะ
นพ.ไนท์ณรงค์: คืองี้ครับ พักนี้ผม…. เดี๋ยวนะ นั่นหมอต้องถามครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: ขอโทษค่ะ
นพ.ไนท์ณรงค์: วันนี้มาปรึกษาหมอเรื่องอะไรครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: คือดิชั้นเป็นห่วงลูกน่ะค่ะ ลูกดิชั้นติดเกมมาก เล่นทั้งวันทั้งคืน กลัวจะเสียคนน่ะค่ะ
นพ.ไนท์ณรงค์: ลูกชายอายุเท่าไหร่ครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: คุณหมอรู้ได้ไงว่าลูกชายคะ ดิชั้นยังไม่ได้บอก!!
นพ.ไนท์ณรงค์: จะตกใจทำไมเนี่ย ผมเดาเอาน่ะครับ ถ้าติดเกมหนักๆ ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชาย
ขุ่นแม่บัวศรี: หมอมีพลังพิเศษ!!
นพ.ไนท์ณรงค์: กูบอกว่ากูเดา!!
ขุ่นแม่บัวศรี: อ่อค่ะ เดาเก่งนะคะ
นพ.ไนท์ณรงค์: ลูกชายอายุเท่าไหร่ครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: 13 ย่าง 14 ค่ะ
นพ.ไนท์ณรงค์: ย่างแบบไหนครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: มีเดียมแรร์ค่ะ หมอคะ อย่าชงค่ะ ดิชั้นกำลังซีเรียส
นพ.ไนท์ณรงค์: มันไหลน่ะครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: ลูกชายชอบเล่นเกมที่บ้าน หรือออกไปร้านเกมคะ
นพ.ไนท์ณรงค์: ส่วนใหญ่ก็เล่นที่บ้านนะครับ เดี๋ยวนะ นั่นหมอต้องถาม!!
ขุ่นแม่บัวศรี: ส่วนใหญ่น้องเกมก็เล่นที่บ้านค่ะ
นพ.ไนท์ณรงค์: ลูกชายชื่อน้องเกมเหรอครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: ค่ะ คือเป็นคนชอบดูละครน่ะค่ะ
นพ.ไนท์ณรงค์: เกี่ยวกันตรงไหนครับเนี่ย เกมกับละคร
ขุ่นแม่บัวศรี: ละครเรื่องเกมรักเกมร้ายน่ะค่ะ
นพ.ไนท์ณรงค์: อืม เป็นลางตั้งแต่ตั้งชื่อแล้วนะครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: ที่บ้านไม่มีรถไฟนะคะ จะเป็นรางได้ไง
นพ.ไนท์ณรงค์: หมายถึงลางสังหรณ์น่ะครับ ชื่อเกม ก็เหมือนเป็นลางให้เขาต้องผูกพันกับเกม
ขุ่นแม่บัวศรี: ใจคอจะไม่ตึ่งโป๊ะสักหน่อยเหรอคะ
นพ.ไนท์ณรงค์: น้องเกมมีห้องส่วนตัวมั้ยครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: ไม่มีนะคะ มีแต่ห้องนอนของเค้าเองน่ะค่ะ
นพ.ไนท์ณรงค์: ก็นั่นแหละครับห้องส่วนตัว ที่บอกเล่นทั้งวันทั้งคืน คือไม่ออกจากห้องส่วนตัวเลยใช่มั้ยครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: ก็ออกมากินข้าวบ้างนะคะ
นพ.ไนท์ณรงค์: ก็ถือว่าไม่น่าเป็นห่วงมากนะครับ อย่างน้อยก็ยังรู้เวลา
ขุ่นแม่บัวศรี: ออกมาพร้อมกับแทปเลทน่ะค่ะ
นพ.ไนท์ณรงค์: อืม... ก็ยังดีกว่าไม่ออกมานะครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: กลัวเค้าโตขึ้นไปจะไม่มีอนาคตน่ะค่ะ เป็นห่วงมาก
นพ.ไนท์ณรงค์: น้องเกมยังไปโรงเรียนอยู่มั้ยครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: ก็ไปบ้าง ไม่ไปบ้างนะคะ
นพ.ไนท์ณรงค์: มีโดดเรียนด้วยเหรอครับเนี่ย
ขุ่นแม่บัวศรี: หยุดเสาร์ อาทิตย์ น่ะค่ะ
นพ.ไนท์ณรงค์: ตึ่งโป๊ะ!!
ขุ่นแม่บัวศรี: ขอบคุณค่ะ
นพ.ไนท์ณรงค์: น้องเกมสอบได้เกรดเท่าไหร่ครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: เกรด 2.8 ค่ะ
นพ.ไนท์ณรงค์: ก็ถือว่ายังไม่แย่นะครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: แต่ลูกบ้านอื่นเกรด 4 หมดเลยนะคะ
นพ.ไนท์ณรงค์: เอ้า ก็ช่างแม่งสิครับ!! บ้านอื่นเค้าเก่ง ก็ไม่ได้หมายความว่าลูกคุณแม่จะน่าเป็นห่วงนะครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: คุณหมอใจเย็นก่อนค่ะ ดื่มน้ำเย็นๆ ก่อนนะคะ
นพ.ไนท์ณรงค์: (ดื่มน้ำ) คุณแม่งี่เง่านะครับเนี่ย ที่ปัญหาเกิดเพราะเปรียบเทียบนะครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: ปัญหาคือเด็กติดเกมต่างหากล่ะคะ
นพ.ไนท์ณรงค์: ผมยังมองไม่เห็นเลยนะครับ ว่าลูกชายคุณน่าเป็นห่วงตรงไหน
ขุ่นแม่บัวศรี: อยู่บ้านเล่นแต่เกมเนี่ยนะคะ โตขึ้นจะมีอนาคตได้ยังไง
นพ.ไนท์ณรงค์: อยู่บ้านเล่นเกมแปลกตรงไหนครับ หรือคุณแม่จะให้นั่งถักนีดติ้ง
ขุ่นแม่บัวศรี: อ่านหนังสือ ดูสารคดี อะไรยังงี้อ่ะค่ะ
นพ.ไนท์ณรงค์: จะเอาดูดีไปไหนครับ ถ้าน้องเค้าไม่ชอบ ทำไปก็ไม่มีความสุขนะครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: ก็เล่นเกมมันน่าเป็นห่วงนี่คะ รู้มั้ยคะหมอ น้องเกมตอนนี้เป็นเด็กก้าวร้าวมาก ชอบใช้อารมณ์มากขึ้น วันก่อนนะคะ ดิชั้นขึ้นไปตามให้แกลงมากินข้าว แกโวยวายเสียงดังใส่เลยค่ะ
นพ.ไนท์ณรงค์: ใส่คุณแม่
ขุ่นแม่บัวศรี: ใส่หน้าคอมค่ะ
นพ.ไนท์ณรงค์: เค้ากำลังเกรียนอยู่น่ะครับ เป็นฟีลลิ่งเวลาเล่นเกม มันคือการปลดปล่อย ไม่เป็นอันตรายครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: บางวันแกก็ไม่ยอมลงมากินข้าวด้วยกันนะคะ
นพ.ไนท์ณรงค์: ก็แค่บางวันไม่ใช่เหรอครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: ลูกบ้านอื่นไม่เห็นเป็นแบบนี้นะคะ
นพ.ไนท์ณรงค์: การที่เค้าแตกต่าง ไม่ใช่แปลว่าเค้าจะไม่มีอนาคตนะครับ หมอว่าคุณแม่ติดภาพเด็กมีอนาคตคือเด็กที่ต้องเรียนให้เก่ง ใช้เวลาว่างเสริมความรู้มากเกินไป สมัยนี้การเล่นเกมก็สร้างอนาคตได้ครับ คุณแม่รู้จักแคสเตอร์มั้ย
ขุ่นแม่บัวศรี: รู้จักค่ะ ผีน้อยเพื่อนรัก
นพ.ไนท์ณรงค์: นั่นมันแคสเปอร์!!
ขุ่นแม่บัวศรี: มันคืออะไรคะ
นพ.ไนท์ณรงค์: นักพากย์เกม รีวิวเกม หรือถ้าไม่ใช่แคสเตอร์ ธุรกิจที่เกี่ยวกับเกมก็เยอะแยะครับ คุณแม่ลองศึกษาดูนะครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: ดิชั้นไม่ได้อยากให้เค้าเป็นนี่คะ
นพ.ไนท์ณรงค์: นั่น!! ก็คุณแม่เป็นซะแบบนี้ คุณแม่จะให้เค้าเป็นอะไรอีกล่ะครับ เค้าเจอสิ่งที่ใช่แล้ว สิ่งที่คุณแม่ควรจะทำคือเข้าใจในสิ่งที่เค้าเป็นครับ คุณแม่ควรจะดีใจด้วยซ้ำนะครับ เด็กบางคนยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองชอบอะไร รักสิ่งไหน
ขุ่นแม่บัวศรี: หมอแน่ใจนะคะว่าเค้ายังมีอนาคต
นพ.ไนท์ณรงค์: “คนที่ไม่มีอนาคต คือคนที่ไม่รู้จักตัวเองครับ” หมอสรุปให้เลยนะ ลูกคุณแม่ไม่ได้น่าเป็นห่วง ยังไปเรียนอยู่ ไม่ได้หนีออกจากบ้าน เวลาคนเราชอบอะไรแล้วอยู่กับมันนานๆ จนลืมเวลา เป็นเรื่องปกติครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: หมอสรุปเหมือนดิชั้นป่วยซะเองเลยนะคะเนี่ย
นพ.ไนท์ณรงค์: ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: งั้นดิชั้นขอตัวล่ะค่ะ สงสัยต้องลากตัวเองไปปรับทัศนคติซะแล้ว
นพ.ไนท์ณรงค์: บายครับ
ขุ่นแม่บัวศรี: ถ้ามีอะไรจะปรึกษาเพิ่มเติม ก็ติดต่อมาได้เสมอนะคะ
นพ.ไนท์ณรงค์: นั่นหมอต้องพูดครับ... เห้อ