เชื่อว่าแทบทุกคนเคยได้ผ่านช่วงเวลาที่ไปนั่งเล่นเกมที่ร้านเน็ตกันมาบ้างแล้ว (หลายคนก็ยังเล่นที่ร้านเน็ตอยู่) ไม่ว่าจะเพราะอยากเล่นกับเพื่อนหลายๆ คน, บ้านไม่มีคอมหรือว่าคอมบึ้มก็ว่ากันไป แน่นอนว่าก็ต้องมีพฤติกรรมที่เกิดขึ้นเป็นประจำเวลาที่เข้าไปที่ร้านเน็ต เรามาดูกันว่าสิ่งเหล่านั้นมันมีอะไรกันบ้าง
เช็คคอมและอุปกรณ์
ถ้าเจอสภาพนี้ก็ิวิ่งหนีเถอะ
คอมพิวเตอร์และอุปกรณ์นั้นก็เปรียบเสมือนอาวุธปืนของเหล่าทหาร ถ้าคอมกากคีย์บอร์ดเน่าเม้าส์พังล่ะก็จะเกินออกจากร้านแบบไม่เหลือเยื่อไย ใครที่เล่นร้านประจำก็มักจะไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไหร่ (แบบว่าตูรู้หมดแล้วเครื่องไหนดีเครื่องไหนกาก) แต่ถ้าเกิดเร่ร่อนเป็นซามูไรพเนจรอาจจะต้องเหนื่อยกันหน่อย
สั่งนํ้าก่อนนั่งเครื่อง
แทบทุกคนมักจะต้องโดนตู้เย็นไถตังยังกับจ่ายส่วยให้ตำรวจเมื่อเปิดประตูเข้าร้าน ก็แหม่ อากาศเมืองไทยออกจะเตาอบซะขนาดนี้ พอหนีมานั่งเล่นเกมเปิดแอร์เย็นๆ สบายๆ ก็ต้องดับกระหายด้วยเหล่าบรรดาเครื่องดื่มเย็นๆ ชื่นใจ ถ้าร้านไหนเกิดไม่มีแอร์ก็อาจจะต้องเบิ้ลเพิ่มอีกซักขวดสองขวด
เปิด Facebook
ทุกวันนี้เอะอะอะไรก็ต้องโลกโซเชียล จะกินจะขี้จะเล่นเกมก็ต้องเข้าโซเชียลกันก่อน จึงไม่แปลกใจที่คอมแทบทุกเครื่องต้องมีการเปิด Facebook เช็คเรตติ้งชิตแชตกระนุ้งกระนิ้งกันตลอด และแทบทุกคนที่เล่น Facebook ในร้านเกมจะมีสกิลพิเศษก็คือสามารถกด alt+tab ได้อย่างว่องไว้ คอมร้านไหนกากก็อาจจะมีกระตุกยันกระทั่งค้างไปก็มี แต่เหล่าเกมเมอร์สมัยยุค Counter Strike รุ่งเรืองจะสามารถมีสมาธิกับเกมได้เต็มที่ เพราะ Facebook มันยังไม่มีนั่นเอง
อินจัด จนโหวกเหวกเสียงดังในร้าน
บวกโดต้าหน้าสั่นกับเหล่าสหาย สิบเกมมิเมามาย ความสุขของการเล่นเกมนั้นไม่มีอะไรแฮปปี้ไปกว่าการที่ได้เล่นเกมกับเพื่อนๆ แล้ว ยิ่งเฉพาะพวกเกม Moba ที่ต้องสั่งการกันอย่างหนักแน่นรวดเร็วฉับพลัน หรือแม้กระทั่งเกม Casual ที่ยิ่งปากหมาใส่เพื่อนก็ยิ่งบันเทิง จึงไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่ร้านเกมจะเงียบสงบปราศจากเสียงพูดคุย นอกเสียจากว่าทั้งร้านจะเป็นแหล่งรวมพลคนไร้เพื่อนหรือไม่มีคนเข้าเพราะคอมกากแทบอยากปิดกิจการ
อิ่มอร่อยกับมาม่า
แหม่ เล่นเกมมาหลายชั่วโมงก็ต้องมีการหิวข้าวกันบ้าง ซึ่งกองทัพนั้นก็ต้องเดินด้วยท้อง ถ้าท้องไม่อิ่มก็ไม่มีสมองเล่นเกมไม่ค่อยออก ฉะนั้นมาม่าจึงเป็นสิ่งที่ขนาดไม่ได้สำหรับร้านเน็ต โบราณว่าหากร้านใดไร้ซึ่งกลิ่นมาม่า ร้านนั้นหาใช่ร้านเทพไม่ (โบราณบ้านใครฟะ ซี้ซั้วมาก 555) แต่สำหรับบางคนที่ร่างกายอุดมไปด้วยโมโนโซเดียมกลูตาเมต (ประมาณว่าแม่งกินทุกวัน) ก็มักจะไปหาร้านข้าวแถวๆ นั้นกิน ถ้าไม่มีจริงๆ หิวเมื่อไหร่ก็แวะมา เซเว่นอีเลเว่นก็เป็นตัวเลือกที่พอใช้ได้
ด่าเด็กกล่อง
"พี่ๆ ตีตัวนั้นดิ ใช้อาวุธอันนี้ดีกว่าเชื่อผม มาๆ เดี๋ยวเล่นให้ดู" นี่คือความเกรียนของเหล่าบรรดาเด็กกล่องที่น่าเอาทีนไปยัดหน้ามาก ไอ้ร้านไหนไม่มีมันก็ไม่มี ส่วนร้านไหนที่มีตลอดมันก็จะไม่หายไปไหน ฉะนั้นจึงต้องมีการกำจัดเด็กกล่องเหล่านี้ ไม่ว่าจะเป็นการพูดดีๆ (ซึ่งมันก็ไม่ฟัง), ด่าไล่มันออกไป (แล้วมันก็จะด่าสวนกลับมา) ไม่ก็ขู่ลงมือลงไม้ (อาจจะโดนตีนได้ถ้ามันไปฟ้องพ่อ สรุปคือมันกำจัดยากมากกว่าบอสในเกม)
ป้าๆ ต่ออีกชั่วโมง
สำหรับบางคนที่ต้องการควบคุมรายจ่าย (หรือแม่ให้ตังมาไม่พอ) ตอนเข้าร้านก็มักจะบอกกับคนคุมว่าจะเล่นเท่านี้ เท่านี้ ซึ่งก็เป็นการสะดวกสำหรับร้านที่คนเยอะ แต่พอเป่าปรี๊ดหมดเวลาเมื่อไหร่ คนไหนที่กำลังอินกับเกมอยู่ก็จะต้องต่อชั่วโมง ไม่งั้นมันก็ยังคาใจข้างในลึกๆ
สำหรับเพื่อนๆ คนไหนที่มีพฤติกรรมนอกเหนือจากนี้ ก็มาแชร์กันได้จ๊ะ