ปันยา : สวัสดีครับข่าวเด่นประเด็นหลืบ วันนี้นำเสนอเรื่องราวที่สังคมกำลังกลับหลังหันมาสนใจอีกครั้ง กับปัญหาคาราคาซังว่าด้วยเกียรติ และศักดิ์ศรีที่เข่นฆ่าราวีกันของเด็กนักเรียนนักเลง จากนักเรียนแทงครู สู่นักเรียนยิงกัน วันนี้เรามีแขกรับเชิญถึงสามท่านด้วยกัน ท่านแรกเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครอง อาจารย์ศักรินทร์ ดาวร้ายครับ ท่านที่สองเป็นนักศึกษาจากโรงเรียนวัดลิงหลับวิทยาเขตอุเคะถวิลย์ เด็กชายโชตะวัฒน์ เกเรกุลย์ ส่วนท่านสุดท้ายเป็นนักเรียนโรงเรียนสตรีปทุมซุปเปอร์วัน เด็กหญิงสาลีรัตน์ วงศ์งามไส้
ศักรินทร์ : สวัสดีครับคุณปันยา
โชตะวัฒน์ : หวัดดีครับคุณปันยา (ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม)
สาลีรัตน์ : หวัดไม่ดีค่ะ เจ็บคอ อากาศเปลี่ยนแปลงควรรักษาสุขภาพ เชอะ!!
ปันยา : แกมาอีกแล้วนะเนี่ย....แล้วนี่ไปตีกับเขาตั้งแต่เมื่อไร
สาลีรัตน์ : ชะหนอยนอยแน่ คุณลุงดูขาดหนูเกินไปแล้ว
ปันยา : ดูแคลนครับ
สาลีรัตน์ : นั่นแหละค่ะ เห็นแบบนี้หนูเป็นหัวหน้าแก๊งหูแมวปทุมซุปเปอร์วันนะคะ ไม่เชื่อดูสัญลักษณ์ (จกหูแมวออกมาสวม)
ปันยา : แค่คาดผมมีหูเป็นแมว
สาลีรัตน์ : ชะหนอยนอยแน่ คุณลุงดูถูกหนูอีกแล้วนะคะ นี่ไม่ใช่หูแมวธรรมดา เป็นหูแมวเปอร์โตริโก้
ปันยา : ต่างจากแมวปกติตรงไหนครับ
สาลีรัตน์ :ไม่รู้ค่ะ ตั้งชื่อให้มันดูไม่ธรรมดา
ศักรินทร์ : ถ้ายังไม่เข้าเรื่องผมจะแทงแล้วนะ
ปันยา : ใจเย็นๆ ครับอาจารย์ ...วันนี้เราจะมาพูดถึงปัญหาของนักเรียนตีกันครับ อย่าให้ครูกับพิธีกรเป็นข่าวเลย จะมีคนตายเปล่า ๆ
ศักรินทร์ : หมายถึงใครห๊ะ คุณปันยา!!
ปันยา : ผมนี่แหละครับ....อาจารย์ช่วยสรุปเรื่องราวที่ผ่านมาให้ฟังอีกครั้งได้มั้ยครับ
ศักรินทร์ : เรื่องมันก็มีอยู่ว่า เด็กปทุม กับเด็กอุเคะเนี่ย เค้าไปเจอกันที่สยาม ไอ้กลุ่มนั้นมันเป็นหูแมวแล้วของมันขึ้นก็เลยตรงเข้ามาหาเรื่องเกิดการปะทะโครมคราม มีเสียงปะทัดขึ้นสองดอก แล้วจราจรแถวนั้นก็เข้ามาสลายครับ
ปันยา : โชตะวัฒน์อยู่ในเหตุการณ์มั้ย
สาลีรัตน์ : ฮู้ยยย มันนี่แหละค่ะ หัวหน้าแก๊งอุเคะถวิลย์ วิ่งนำหน้ามาเลย
ปันยา : เขาอาจจะรีบก็ได้ หน้าตาติ๋มๆ ตี่ๆ แบบนี้เหมือนจะรีบกลับบ้านไปดูโปเกม่อน จะเป็นหัวหน้าใครได้
สาลีรัตน์ : อย่ามองคนแค่ภายนอกค่ะคุณลุงปันยา คนเรามันมีด้านมืด หมอนี่มันเกเรแบบสั่งได้ ไม่เชื่อลองปิดพลาสเตอร์
โชตะวัฒน์ : (แปะ) แฮร่
ศักรินทร์ : โชตะวัฒน์ แกนี่มันตัวแสบจริงๆ ชั้นจะไล่แกออก ให้ติดทัณฑ์บน มีประวัติ สมัครงานยากกก
ปันยา : เออ ดูเกเรขึ้นมาจริง ๆ แฮะ ไหนเอาออกซิ
โชตะวัฒน์ : (แกะ) แฮร่
ศักรินทร์ : เธอเป็นเด็กเรียบร้อยดีนี่ กลับบ้านตรงเวลาไม่มาสาย ผลการเรียนก็ดีนะ ปีนี้จะเอาเกียรตินิยมกี่ใบดีล่ะ
ปันยา : อืม... เชื่อละ พลาสเตอร์ทำให้คนเปลี่ยนไป ขอถามอาจารย์ศักรินทร์ว่าปัญหาเหล่านี้มีมานานหรือยัง
ศักรินทร์ : ถ้าจะให้เล่าก็คงยาวครับ ไม่นานเลยเพิ่งมีปีสองปีนี่เอง...
ปันยา : แค่นี้เรอะ
ศักรินทร์ : ครับ หมดแล้ว ยาวมั้ย
ปันยา : อะนะ....แล้วอาจารย์คิดว่าในสมัยอาจารย์กับสมัยนี้ต่างกันเยอะมั้ย
ศักรินทร์ : ต่างกันเยอะครับ สมัยผมนี่คุณเห็นแผลนี่มั้ย (ถลกแขนขวาโชว์ไหล่ มีรอยยาว)
ปันยา : นี่สมัยก่อนแรงกว่า ถึงกับฟันกันเป็นแผลยาวขนาดนี้เลยเรอะ
ศักรินทร์ : เปล่า ประตูรั้วเกี่ยว
ปันยา : แล้วมันเกี่ยวตรงไหน !!
ศักรินทร์ : ถามโง่ๆ ก็ตรงแขนนี่ไง !!
ปันยา : ทีมงานขอปืนหน่อย
ศักรินทร์ : ...สมัยผมไม่มีตีกันหรอกครับ พี่ ๆ น้อง ๆ กันทั้งนั้น ผมเองก็ศิษย์เก่าปทุม เราสนิทกันถึงขนาดที่ไปกินข้าวในโรงอาหารอีกโรงเรียนได้เลย ผมว่ามันเกิดในยุคหลังผมอีกที มีการปลุกให้รักสถาบันกันแบบนั้น ทั้งพวกที่จบไปแล้ว พวกรุ่นพี่ที่เรียนไม่จบ แล้วก็พวกที่เรียนอยู่ด้วย พวกนี้มีอุดมการณ์แปลก ๆ ครับ คอยที่จะปลุกระดม และยุยง
ปันยา : คิดว่าการนำนักศึกษาทั้งสองกลุ่มมาจับมือกันจะแก้ปัญหาได้มั้ย
สาลีรัตน์ : แค่จับมือจะหายได้ไงคะ พวกหนูโดนทำร้ายนะคะเนี่ย
ปันยา : หล่อนสมควรโดนละล่ะ
โชตะวัฒน์ : เค้าจับก็ได้นะ แต่ถ้าเจออีกเค้าก็จะเกเรใส่อีก เค้าไม่ชอบแมวเปอร์โตริโก้ มันไม่มีความเป็นไทยเลยอ่า
ปันยา : กลัวมันดีมั้ยนี่....เตะโชตะโชว์โมเอะดีมั้ย
โชตะวัฒน์ : พูดงี้เดี๋ยวเหยียบเงาเลย นี่แน่ะๆๆ (แปะพลาสเตอร์แล้วยื่นเท้าออกมาเหยียบเงาปันยา)
สาลีรัตน์ : เห็นมั้ยคะ ว่าก้าวร้าวขนาดไหนพวกเด็กอุเคะ ชอบมาหาเรื่องเด็กปทุมซุปเปอร์วันค่ะ
ศักรินทร์ : ผมว่าการแก้ปัญหามันไม่ใช่แค่การจัดกิจกรรมให้นักเรียนทำร่วมกัน หรือออกกฎเหล็กกฎหมายวัวหายล้อมคอกหรอกครับ เพราะปัญหานี้เหมือนเป็นมะเส็ง
ปันยา : มะเร็ง !!
ศักรินทร์ : นั่นแหละ... มะเร็งนี่ทายาไม่หายนะครับ ต้องผ่า เอาต้นตอปัญหาออกมา เราต้องจับให้ได้ครับว่าใครเป็นหัวโจก
ปันยา : อ้อ...แล้วตอนนี้จับได้หรือยังครับ
ศักรินทร์ : ไอ้สองตัวนี่แหละครับ …
สาลีรัตน์ : ว้าย อาจารย์ขา หนูไม่ใช่มะเร็งนะคะ อย่างหนูต้องมะเหมี่ยว
โชตะวัฒน์ : เดี๋ยวเหยียบเงาเลย มะเหมี่ยวไอด้อลเค้านะ แฮร่...(ขู่)
ปันยา : ขอถามตรง ๆ เลยทั้งปทุมซุปเปอร์วันและอุเคะถวิลย์ ทำไมต้องตีกัน
โชตะวัฒน์ : มันเป็นเรื่องของสักขาวดำ
สาลีรัตน์ : ศักดิ์ศรี!!
ปันยา : ศักดิ์ศรีนี่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนนะครับ
ศักรินทร์ : แต่ศักรินทร์ จะทำให้คนน่ะรักกัน กริ๊บกริ้ว
ปันยา : ไปโกนหนวดลบแผลเป็นที่ตาก่อนเถอะอาจารย์ ครับวันนี้ก็ต้องขอขอบคุณแขกรับเชิญทั้งสามท่าน ที่มาพูดคุยถึงปัญหาครับ ถึงจะไม่ได้แก่นสารอะไรก็ตาม แต่เราก็ได้ข้อคิดที่ดีครับ
ศักรินทร์ : ตรงไหนวะข้อคิด
ปันยา : อากาศเปลี่ยนแปลงควรรักษาสุขภาพไงครับ วันนี้ข่าวเด่นประเด็นหลืบขอลาไปก่อน ขอให้เด็กไทยปรองดองกันครับ
ศักรินทร์/โชตะวัฒน์ : หวัดดีครับ
สาลีรัตน์ :หวัดไม่ดี เจ็บคอ!!