***หมายเหตู*** ตัวผม (Dark_Librarian) ไม่ใช่เจ้าของบทความ แต่เป็นน้องผู้หญิงอีกคนในทีม OS ครับ
Silence ศรัทธาไม่เงียบ
ศาสนาเกิดจากความศรัทธาที่เรามีต่อข้อความคำสอน และให้ความเคารพต่อสิ่งที่เป็นตัวแทนของความศรัทธานั้น เป็นเรื่องละเอียดอ่อนทั้งยังซับซ้อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุคที่การเติบโตของอารยะทางความคิด รวมถึงสังคมยังไม่เป็นเช่นทุกวันนี้
Silence เล่าเรื่องราวของนักบวชชาวโปรตุเกส ที่เดินทางไปเผยแพร่ศาสนาคริสต์ ณ ดินแดนอาทิตย์อุทัย อันเป็นขอบขัณฑ์ซึ่งมีศาสนาประจำถิ่นอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งตัวภาพยนตร์พาเราไปรู้จักกับความศรัทธาที่มาในหลากหลายรูปแบบผ่านวิบากกรรมสุดลำเค็ญ เมื่อชาวคริสต์ไม่ถูกยอมรับ เป็นได้เพียงศาสนานอกรีต การถูกลบหลู่ ความไม่เข้าใจกันของทั้งสองฝ่าย จนในท้ายที่สุดก็ตั้งคำถามว่า เราเคารพศาสนาที่อะไร แล้วถ้าหากวันหนึ่ง เราต้องเหยียบย่ำสัญลักษณ์ของพระเจ้าที่เราเคยเคารพเพื่อความอยู่รอด นั่นจะถือว่าเราสูญศรัทธากระนั้นหรือ แล้วพระเจ้าในศาสนาของเราคือพระเจ้าองค์เดียวกับศาสนาอื่นในอีกนามหรือเปล่า ถ้าไม่ ทำไมพระเจ้าของเราถึงดีกว่าพระเจ้าของคนอื่น ทำไมเราถึงไม่เปิดใจลองฟังเรื่องของคนอื่น ก่อนจะหาญตัดสินว่ามันคือพิษร้ายที่บ่อนทำลายตัวเรา
บรรยากาศในหนังถูกถ่ายทอดผ่านเสียงบรรยากาศของธรรมชาติ สลับไปกับความเงียบและภาพที่ดูอ้างว้างหนาวเหน็บจับใจแต่การเล่นสัญญะต่างๆ กลับทำได้ไม่ดีนักหากมองผ่านสายตาของคนที่ไม่ได้นับถือคริสต์แบบเรา เพราะเราไม่เข้าใจว่า ภาพเหล่านี้มีขึ้นเพื่อสื่อสารอะไร แต่ในทางกลับกัน บทสนทนารวมถึงการแสดงอารมณ์ของนักแสดงในเรื่อง กลับช่วยให้เราเข้าถึง และรู้สึกกดดันไปกับตัวละครด้วย จนแม้ตอนจบ เครดิตขึ้น ตัวภาพยนตร์ก็ยังเต็มไปด้วยความเงียบงัน
แอนดรูว์ การ์ฟิลด์ ทำได้ดีในบทบาทของนักบวชผู้เริ่มเกิดความสับสนในตัวเอง เขาต้องต่อสู้กับความคิดขัดแย้งกันในใจ ซึ่งมันแสดงออกมาให้เรารับรู้ได้ผ่านทางสายตาและกริยาทางร่างกาย อดัม ไดรฟ์เวอร์ กับบทบาทของนักบวชที่ทำทุกอย่างเพื่อศาสนาเองก็เล่นได้ดีไม่น้อยหน้า เพียงแค่ว่าภาพ ไคโล เรน ที่ซ้อนทับอยู่มันยังเด่นชัดจนเกินไป สุดท้ายคือรุ่นใหญ่ เลียม นีสัน ที่แม้โผล่มาไม่มากนักแต่สร้างผลกระทบให้กับเรื่องราวได้อย่างมากล้น
Silence เป็นภาพยนตร์ที่ดูยากอยู่สักหน่อยสำหรับคนทั่วไป มันเป็นภาพยนตร์ปรัชญาศานา เต็มไปด้วยบทสนทนาในเรื่องของความศรัทธา อาจไม่ถึงขั้นลบหลู่ แต่ก็ส่งตรงการตั้งคำถามแรงๆ ได้ทรงพลังชวนขนลุก หากว่าใครชอบภาพยนตร์โทนหม่นๆ ใช้ความเงียบกับเสียงบรรยากาศในการเล่าเรื่องเป็นหลัก รวมถึงเรื่องราวที่มาพร้อมประเด็นชวนขบคิดหลังเครดิตจบ Silence ก็อาจจะเป็นอาหารจานโปรดของคุณในปีนี้
เพราะบางที "ความเงียบ" ก็เพียบพร้อมไปด้วยความคิดและคำถามที่เก็บกดจนตกผลึกอยู่ภายใน แต่กลับเปล่งประกายและดึงดูดใจครับ
(0.5ให้คะแนนผม แอนดรูว์ การ์ฟิลด์ ที่สวยมาก)
