Kimetsu no Yaiba ฉบับมังงะเล่มที่ 22 คอมเมนต์ผู้เขียนบนปกทำเอาแฟน ๆ เป็นห่วงอาจารย์ยกใหญ่

มังงะ Kimetsu no Yaiba เล่มที่ 22 คอมเมนต์บนปกทำแฟน ๆ เป็นห่วงยกใหญ่

Kimetsu no Yaiba หรือดาบพิฆาตอสูร ล่าสุดก็ได้วางจำหน่ายฉบับมังงะเล่มที่ 22 ตามร้านหนังสือภาษาญี่ปุ่นทั่วไปแล้ว แน่นอนว่าแฟน ๆ ก็คาดหวังว่าจะได้เห็นอะไรเกี่ยวกับความคืบหน้าของตัวผู้เขียนอย่างอาจารย์ Gotoge Koyoharu ที่หายหน้าหายตาไปหลังจากตีพิมพ์ตอนอวสานในนิตยสาร Shonen Jump รายสัปดาห์

ก็เป็นเรื่องดีที่ได้ทราบความเป็นอยู่จากคอมเมนต์บนปกที่อาจารย์ Gotoge เขียนบนเล่มที่ 22 แต่พออ่านไปอ่านมาก็อดคิดไม่ได้เลย ว่าอาจารย์ Gotoge ตอนนี้มีปัญหาใช่ไหมเนี่ย?

   “สวัสดีค่ะ Gotoge ค่ะ เล่มที่ 22 แล้ว! ขอบคุณทุกคนที่เกี่ยวข้องนะคะ ช่วงนี้ฉันคิดถึงแต่วิธีรับมือกับสิ่งมีชีวิตนอกโลกที่กำลังค่อย ๆ ย่างกรายเข้ามารุกรานโลกค่ะ ถ้าหากว่าครอบครัวหรือเพื่อนฝูงถูกสลับร่างกับมนุษย์ต่างดาว ฉันเองก็คิดโค้ดลับเอาไว้แล้วเหมือนกัน แต่ถ้ามนุษย์ต่างดาวมีความสามารถหรืออุปกรณ์ที่ใช้อ่านจิตใจได้ ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี? ถึงจะไขปริศนาได้ แต่ก็ยังมีปริศนาใหม่มาอยู่ดี…! วันนี้กองทัพคุ้มครองโลกยังคงหลับใหลอยู่สินะ กรุณาระวังตัวด้วยนะคะ หากดูหนังไซไฟมากเกินไปก็จะคิดแบบนี้ล่ะค่ะ! เมื่อตอนบ่ายที่บ้านไม่มีอะไรกินเลย เดือดร้อนมาก แต่ผู้ช่วยก็เอาขนมมาให้ค่ะ!”

   แต่หลังจากที่ได้อ่านอย่างถี่ถ้วนแล้ว แฟน ๆ หลายคนก็พอตีความกันได้ ว่าสิ่งที่อาจารย์ Gotoge พูดนั้นไม่ได้ “เบียว” เกี่ยวกับหนังไซไฟ แต่สื่อถึงข้อความลับบางอย่างที่อาจจะหมายถึงคนแปลกหน้าที่จู่ๆก็มาเข้าหาอาจารย์หลังจากรู้ว่าอาจารย์มีรายได้จากการเขียนมังงะถล่มทลายนั่นเอง

   いきなり売れすぎて知らない奴が金をたかりに来たんだろうな
   “จู่ ๆ ยอดขายพุ่งพรวด ก็น่าจะมีคนไม่รู้จักมาขอเงินล่ะนะ”

   なんか急に知らん親戚増えたとか書いてたし相当たかられてそう。
   “เหมือนจะเขียนว่าจู่ ๆ ก็มีญาติเพิ่มขึ้นและพยายามเข้าหาอะไรแบบนี้”

   人間不信に陥っとるね
   “กลายเป็นคนที่ไม่เชื่อใจคนอื่นแล้วสินะ”

   人間不信やんけ
   “ไม่เชื่อใจมนุษย์ชัดๆ”

   普通に心配になる
   “ก็เป็นห่วงอยู่นะ”

   宇宙人=金たかり
   “มนุษย์ต่างดาว=คนมาขอเงิน”

   ก่อนหน้านี้อาจารย์ก็เคยเขียนคอมเมนต์แนวนี้บนนิตยสาร Shonen Jump รายสัปดาห์แล้ว น่าจะเป็นเรื่องเดียวกันแน่นอน!

   “ใช้โค้ดลับกับญาติหรือเพื่อน ๆ นี่สนุกจังเลยแฮะ เวลาเจอญาติตัวปลอมก็ดูออกง่ายมาก สะดวกดีด้วย”

   “เป็นห่วงอาจารย์จริง ๆ นะครับเนี่ย!”